ความติดใจในอารมณ์

ปกติตอนเย็นก่อนจะกลับห้องต้องแวะซื้อน้ำหวานหรือขนมเข้าไปกินทุกวันไม่เคยขาด สองวันมานี้มีความรู้สึกว่าไม่กินก็ได้ แต่ก็ยังแวะเพื่อเข้าไปหาอะไรกินเหมือนเดิม รู้สึกว่าไม่มีความอยาก แต่มันก็ตะหงิดๆว่าต้องมีอะไรติดเข้าไปสักอย่าง จนเกือบจะซื้อแล้ว แต่มารู้สึกตัวทันว่าไม่ได้ต้องการ ก็เลยไม่ซื้ออะไรเลยสำเร็จเป็นวันที่สอง

ช่วงหลังฟังเพลง ก็จะเอาอารมณ์วางไว้ตรงนั้นแหละ เพราะก็แค่เพราะ ไม่เอามาเป็นปัญหารบกวนชีวิต ก่อนหน้านี้จะอินกับเพลงมาก ฟังอะไรก็เป็นอย่างเพลง เปลี่ยนตัวตนสุขเศร้าไปตอนนั้นนั่นแหละ พอมาตอนนี้ก็เป็นความสุขในความเฉยๆของมันดี

บางทีเราก็รู้สึกว่ามันขาด "ความรู้สึก" อะไรไปมั้งนะ เจ็ดปีที่แล้วยังคิดอยู่เลยว่าไม่อยากสงบ จนมีความกลัวว่าความสงบจะทำให้เสียความรู้สึกอ่อนไหวต่ออารมณ์ต่างๆไป คงเป็นความสุนทรียะในตอนนั้น

ตอนนี้รู้แล้วว่าความสงบนี่มันนุ่มนวล สบายเหมือนกันเนอะ คิดถึงประโยคนึงจากหนังสือ "คำสอนของฮวงโป" (หน้า 48) ขึ้นมาเลย

...คนทั้งหลายไม่กล้าที่จะทำความรู้สึกว่าตนไม่มีจิตของตน โดยกลัวว่าจะตกลงไปใน ความว่าง ซึ่งปราศจากที่เกาะที่ยึด ในการตกนั้น. เพราะเขาเหล่านั้นไม่รู้ว่า ความว่าง นั้นไม่ได้เป็น ความว่างอย่างที่พวกเขารู้กัน...